Klickitty

Mój kot i ja jesteśmy do siebie podobni. Jestem podobna do swojego kota. Pozostaję w ciągłym stanie czuwania, reaguję na każdy niebezpieczny szmer i krok, wciąż uważna i rozglądająca się za najmniej inwazyjnym sposobem przejścia. Tak jak on zwijam się często w kulkę, lubię głaskanie i korzystam z każdej możliwości otrzymania ciepła i czułości, a gdy ich nie ma nie mogę sobie znaleźć miejsca. Piszczę, gdy zaboli, wyrywam się, gdy coś, choćby delikatnie, obezwładni moją przestrzeń, zatrzyma ruch. Mam w oczach niepewność i wieczne łaknienie przyjemności. Często muszę się wyżyć i nie ma wtedy pojęcia „dość”. Tępienie pazurów, zębów, mięśni, myśli. Zrobię wszystko, żeby nie dać się włożyć znów w sytuacje, które wywołują lęk i panikę. Nie dam się wcisnąć do klatki, do pociągu, do klaustrofobicznych, zatłoczonych ulic. Ale te drugie ręce zawsze wygrywają i trzeba ulec, trzeba się przemieszczać. Wtedy drżę i z obezwładniającego strachu, bez podparcia, w kiwającej się klatce, zamknięta w szklanej bańce kompletnie nieświadomie potykam się o bodźce. Niezdolna do kierowania czymkolwiek, z jedną myślą – przetrwać, wytrzymać. Na nic słowa, na nic głaskanie z włosem i pod włos, na nic uspokajające kici-kici. Kot nie mówi, kota się nie zrozumie, nie usłyszy.

Kobieta jak kot uratowany z działek.