Jar r

Słoik

Choroba znów nagabuje mnie do tracenia czasu. Tym razem z nudów przypomniałam sobie o zeszłorocznym, tumblrowym pomyśle, który aż do tej pory stał na półce w moim (nie moim już) domu.

Miały być to zebrane w słoiku szczęśliwe chwile. Drobne przyjemności, chwile światła, zapomnienia.

Oczywiście dobrnęłam ledwo do kwietnia. A teraz, czytając małe, kolorowe karteczki nie odnajduję prawie żadnych śladów w sobie po tamtych momentach. Czy były wypisywane "na siłę"?A może przyćmiły je rewolucje późniejszych miesięcy? Tylko kilka potrafię przywołać i być wdzięczna, choć minimalnie.

- kilka komplementów na temat mojej urody (ach ty stworzenie, próżne i zakompleksione!)
- kartki pocztowe kupione dla mnie przez Anikę
- "Szuflada Szymborskiej" i jej maszyna do pisania, spotkanie z Sylwią
- cudowny, miękko padający śnieg
- poczucie wsparcia i zrozumienia przez niektórych członków rodziny (chwiejne, ale zawsze)
- starsza pani z balkonu zawołała, że mam ładne buty; słoneczna niedziela
- piękno Jessicki Chastain
- podróże powrotne z Krakowa
- wieczór z Dominiką w ich cudownej kuchni,słodkie wino, kolczyki, plotkowanie (jedna z moich ostatnich wizyt tam, niestety...)
- pierwsze dni na oddziale, ludzie
- słuchanie Nory Jones w łóżku, z kotem, przy świetle choinkowych lampek
- czekolada truskawkowa z piękną Igą w "Melonie"
- urodziny Marcina w "Masali', plac zabaw, zespół Svinge
- Marcin spacer, Marcin wiadomości,Marcin "Zaplątani"

A potem już rewolucje. Od związku, przez wyniesienie się z domu, po nowe studia tutaj...

Rewolucje kuchenne - histerie na nóż i cztery ręce, na czułość i wrzaski, na niechęć i przemęczenie.

Tak teraz myślę...

Chyba najbardziej uszczęśliwiają mnie ładne rzeczy, Gdyż nie jestem zdolna do odczuwania szczęścia, ani łapania chwil, ani radości z drugiego człowieka (mimo nielicznych wyjątków). Pustkę pesymizmu, pustkę pustki, krzyki niepokoju, ciężkość znudzenia zmazuje tylko piękno. Które zazwyczaj i tak chomikuję, zamiast podziwiać. Bo "teraz nie jestem gotowa zachwycić się nim tak jak trzeba". I leżą odłogiem wypatrzone błyskotki, znalezione piosenki i zdjęcia, kartki, filmy... 

Czy jest sens tworzenia takich słoików ze szczęśliwymi chwilami?

Aby po roku przypomnieć sobie o swojej niekonsekwencji, i że te wszystkie blogowe pomysły nijak się mają do szarej rzeczywistości? Żeby odkryć jakieś momenty, których w większości już się nie pamięta, które były jak jest przepływ czasu?

A może pisać dzienniki? Systematyczne blogi? Kalendarze urywków myśli,czy kalendarze z opisem każdego dnia? Pisać tu, czy pisać tam? Pisać o sobie, czy o kulturze? W zeszycie, w kalendarzu,w internecie?

Odpowiedzcie. 

A skoro już o słoikach mowa.