Passiveagressive

Zaglądam tu i za każdym razem się zastanawiam, czy nie zarosło to miejsce za bardzo kurzem i pajęczynami. Starym, zatęchłym zapachem motanych słów, zgrzytem narzekań, sporadycznym popiołkiem obrazków i zdjęć, które nic dla nikogo nie znaczą. Nigdy nie umiałam pisać sama dla siebie. Źle mi, gdy przychodzę i siadam tu, jak obca osoba, niepewna co mi wolno, a czego mi nie wolno.
Zawsze lubiłam też definicje, dobrze się czuję w określoności. Miejsce do myśli, miejsce do skarg, miejsce do cytatów. Chciałabym się tym dzielić, ale już od dawna słychać to tylko jęki, znudzone jakby same sobą. No i tykanie zegara, martwe ramki na ścianach. Nieokreśloność powoli wtacza w tą sieć agonię. Pokruszone kawałki zapału i natchnienia zawędrowały w czeluście starszych wpisów, czasem tylko uniosę przykrywające je prześcieradła, żeby sprawdzić jaka ja siedzi pod nimi, taka sprzed roku. Inna? taka sama. inna.

Przez tamten, "światowy", nieco pusty i kolekcjonerski blog brak mi powodów by tu bywać. Nie lubię tej ciszy, a nie mam siły zabiegać o uwagę. Robię to tam. Jak pierwsza lepsza blogowa dziwka. Bo wierzę w to, co chcę powiedzieć i pokazać. Bo to moje skarby, ale po co smokowi skarby, gdy nie może o nich pisać czytywanych opowieści?
Skarbnica przedmiotów i chwil nieosiągalnych - to tam. Tu - skarbnica chwil zmarnowanych. Kiedyś się przyda, chyba że zniknie to niby-nieulotne cyfrowe, zerojedynkowe królestwo przegadania.

Cytat z/na dziś:

"It's not that it goes too fast

It's just that it goes at all"

Pomyslałam o tym, tylko po co?

Dla siebie mi się nie chce.

Chciałabym popisać i poczytać wzajem.