Marjorie Organ Henri
by Robert Henri
niedziela, 29 listopada 2015
sobota, 24 października 2015
środa, 16 września 2015
FF
“The most beautiful animals are happy animals ”
“I love them best when they’re totally at ease: free from pain, fear, cold, hunger or any other discomfort”
“Foxes master this comfortable state of being like no other”
by Roeselien Raimond
wtorek, 15 września 2015
Souldauter
Kiedy nic sobie nie mówisz, kiedy nie znasz swojego własnego języka, musisz liczyć na swoje ciało - na swojego wroga, bolesnego kompana, śmiercionośną powłokę. Ono powie ci, że nie możesz wziąć pełnego oddechu - to znaczy, że się przejęłaś i cierpisz, zastanów się dlaczego. Ono ukłuje cię bólem w karku i nad lewą łopatką - za dużo pracujesz, za bardzo udajesz, za dużo dorosłego życia. Ono wpuści ćmy do płuc i lekko opuchnie oczy - chciałabyś płakać, ale nie wiesz dlaczego, nie czujesz, więc nie potrafisz.
Bądź cierpliwa. Zatrzymuj się nad każdym gestem, głaszcz powietrze między sobą a światem, żeby przebić się przez grubą szybę akwarium, które pojawia się, żeby cię chronić, bo nie wie, że wtedy robi ci właściwie nie-życie.
Tętno takie szybkie, takie szybkie, takie...
Zza okna dochodzą dziwne grzmoty - jakby walił się dom, jakby ktoś rozbierał ściany. Nie wiesz co to.
Przeszywa cię ta melodia i teledyski wspomnień, tak ubarwionych, że prawie ich nie było?
sobota, 12 września 2015
Harsh bushes
Zamykam drzwi. Będę słuchać gwiazd i łapać sny. Może wrócą słowa, melodie, obrazy - będą wyskakiwać jak króliki spod nóg, gdzieś w wysokiej trawie (jako mała dziewczynka najczęściej rysowałam "dziurę, do której wpadła Alicja"). Może znajdę więcej sióstr, które wplotą mi we włosy pióra, skoczą ze mną do lodowatego morza i będzie to przyjemne. Wyjdę ze szklanego ekranu, wyjdę do każdej chwili i będę czuwać, sama, ale nie samotna. Wrzosy na parapecie nie uschną, wszystko będzie ciągłą transformacją, ciągłym ruchem. Światło, jaźń, energią będzie wszystko, koliście. Między dwiema dłońmi zadzieją się cuda i może będę brzmieć jak opętana, ale...
Wszystko będę zapisywać, w każdej możliwej formie, w każdej formie jaka istnieje. Będę życiem, tworzeniem, słowem i milczeniem.
Nie zniknij - to - nie zniknij.
piątek, 11 września 2015
diminuto
Miałam sen, że nie trzeba było wybierać i nie było poczucia winy. Jasne korytarze, określone kierunki, skromne uprzywilejowanie. Nie mogłam się wyprostować, ale za to umiałam się uśmiechać.
Byli dla mnie i było bezpiecznie. Może miałam sukienkę na szelkach i może byłam po prostu zwyczajna. Może po drodze coś się zgubiło, albo jakieś ulice były zbyt ciemne.
Nieważne...
czwartek, 27 sierpnia 2015
Poprostem
Obudziłabym się na dźwięk wiatru i deszczu walącego w parapet, nareszcie szaro i chłodno. Byłoby miło pod kocem, z herbatą, tostem z dżemem, który tym razem nie spadłby na pościel. Grałoby może radio, czytałaby się książka, a wszystkie facebooki nie nęciłyby swoją łatwą rozrywką. Czytałoby się, pisało. Wszystko powoli i uważnie - zen i śpiący kot.
Wieczór za to byłby ciepły i słoneczny, chmury zrobiłyby spektakl na do widzenia. Potem łagodna ciemność i letnia bryza, zaczęłaby się cudownie nastrojowa i długa noc, w czasie której wszystko się może zdarzyć i się zdarza...
Takie tam, o życiu.
(I nawet podobałoby się rozmawianie z ludźmi, nawet przy kontroli, by trochę więcej słuchać niż zazwyczaj. Bo więcej słuchać niż mówić, to jeszcze nie ten malowniczy etap dojrzałości).
PS. Tak, tak, nowe leki działają jak trzeba.
Wieczór za to byłby ciepły i słoneczny, chmury zrobiłyby spektakl na do widzenia. Potem łagodna ciemność i letnia bryza, zaczęłaby się cudownie nastrojowa i długa noc, w czasie której wszystko się może zdarzyć i się zdarza...
Takie tam, o życiu.
(I nawet podobałoby się rozmawianie z ludźmi, nawet przy kontroli, by trochę więcej słuchać niż zazwyczaj. Bo więcej słuchać niż mówić, to jeszcze nie ten malowniczy etap dojrzałości).
PS. Tak, tak, nowe leki działają jak trzeba.
poniedziałek, 17 sierpnia 2015
368.
I think that somehow, in a cruel way, I feel much more "in a right place" when I suffer. It's a situation I am used to, and I feel safe in it much more than in a situation I should be happy, but I just can't. When I have no reason to complain, but I can't get satisfaction.
wtorek, 11 sierpnia 2015
367.
Chorus of Cells
Excerpted from Poems from the Pond, by Peggy Freydberg
Excerpted from Poems from the Pond, by Peggy Freydberg
Every morning,
even being very old,
(or perhaps because of it),
I like to make my bed.
In fact, the starting of each day
unhelplessly,
is the biggest thing I ever do.
I smooth away the dreams disclosed by tangled sheets,
I smack the dented pillow’s revelations to oblivion,
I finish with the pattern of the spread exactly centered.
The night is won.
And now the day can open.
even being very old,
(or perhaps because of it),
I like to make my bed.
In fact, the starting of each day
unhelplessly,
is the biggest thing I ever do.
I smooth away the dreams disclosed by tangled sheets,
I smack the dented pillow’s revelations to oblivion,
I finish with the pattern of the spread exactly centered.
The night is won.
And now the day can open.
All this I like to do,
mastering the making of my bed
with hands that trust beginnings.
All this I need to do,
directed by the silent message
of the luxury of my breathing.
mastering the making of my bed
with hands that trust beginnings.
All this I need to do,
directed by the silent message
of the luxury of my breathing.
And every night,
I like to fold the covers back,
and get in bed,
and live the dark, wise poetry of the night’s dreaming,
dreading the extent of its improbabilities,
but surrendering to the truth it knows and I do not;
even though its technicolor cruelties,
or the music of its myths,
feels like someone else’s experience,
not mine.
I like to fold the covers back,
and get in bed,
and live the dark, wise poetry of the night’s dreaming,
dreading the extent of its improbabilities,
but surrendering to the truth it knows and I do not;
even though its technicolor cruelties,
or the music of its myths,
feels like someone else’s experience,
not mine.
I know that I could no more cease
to want to make my bed each morning,
and fold the covers back at night,
than I could cease
to want to put one foot before the other.
to want to make my bed each morning,
and fold the covers back at night,
than I could cease
to want to put one foot before the other.
Being very old and so because of it,
all this I am compelled to do,
day after day,
night after night,
directed by the silent message
of the constancy of my breathing,
that bears the news I am alive.
all this I am compelled to do,
day after day,
night after night,
directed by the silent message
of the constancy of my breathing,
that bears the news I am alive.
poniedziałek, 10 sierpnia 2015
Poco a poco
Nie potrafię już pisać. Nie mam w głowie słów, ani chęci, jakby wszystko przepadło. Potrzebowałabym tego. Tych nazw i metafor, żeby zrzucić co nie co. Ale po prostu nie potrafię. Umarło.
To post 366. Przestępny.
czwartek, 21 maja 2015
piątek, 15 maja 2015
niedziela, 10 maja 2015
bouncqle
Walczyć by się nie unicestwić, choć nic nie składa się w sens. Nie ma miłości i nie ma samotności. Wpółkrok na wodzie. Idę na plenerowy koncert. Dym i jedno wielkie nie wiem. Na sznurówce ciągnie się za mną jakieś poczucie winy, a wyobcowanie siedzi na ramieniu.
Wiem, że wyglądam wrogo i naburmuszenie, może to ostentacyjne. Czuję się nieruchoma jak kamień, silna rozpaczą. Zjadam szminkę, którą mnie upiększył. Stoję z telefonem w ręku, bo śmierć jest ostatnio cały czas na wyciągnięcie ręki. Tak, wiem jak to wygląda z boku. Dotyk i niedotyk. Wciąż daję do zrozumienia, że to nie to. A był zachód słońca w samochodzie.
Moje ciało nie odpowiada. Zazwyczaj tylko boli, albo śpi. Ubiorę je choć raz w sukienkę. Dobrze zabezpieczoną długim płaszczem zapiętym pod szyję.
Nie ma rozkoszy istnienia
Lepiej wiecznie szukać, niż choć raz przed sobą skłamać...
Chyba nie wierzę w istnienie kłamstwa.
poniedziałek, 6 kwietnia 2015
Leontia
Leo*
Aesthetically, you are vintage, stars, symmetry, polaroids, vanilla, willow trees and high ceiling
*http://www.huffingtonpost.com/2015/04/03/tumblr-on-astrology_n_6985066.html?utm_source=yourtango.com&utm_medium=referral&utm_campaign=pubexchange_facebook
poniedziałek, 23 marca 2015
wtorek, 3 marca 2015
Thyrableu
And all over again
"I have been afraid since before I knew what it was to be afraid, before I knew there was any danger. I feel the fear not in my head but in my very self, cracking and thrashing against the part of me that knows how to be a person at all. I feel it before I know I am feeling it, hissing there in the soles of my feet, shouting at me from the pain in my knees, from the weakness in my hands, from the tingling in my jaw. It lurches from my throat like a wave of black tar and I choke on it and the world caves in around me and I am drowning.
And it is always so final, the panic. Every time I feel it, it could be the last feeling I have. The most acute and insurmountable feelings anyone has ever felt. A face-to-face meeting with mortality, every time. I can’t breathe. My throat has closed. I’m going blind.
I will die, I will die.
So far, I haven’t died once. And I can try to rationalise the panic by remembering that: “I’ve felt exactly like this before and I didn’t die.” Except that maybe this is the time. Maybe all of the panicking I’ve done in the past has given me a stomach ulcer and now I’m bleeding internally and this time I’m going to die for real.
I have generalised anxiety disorder.
The anxiety disorder exists separately from my personality. Anna the Person is tough and smart and honest. None of these things about me are rendered untrue because of my anxiety, it’s just that sometimes, someone throws a heavy blanket over them. I am tough, but I can’t get to the shops today. I am smart, but I think that if I go outside I will float away into the atmosphere. I am honest, but my brain is lying to me.
Chronic anxiety is miserable. There’s the waiting: will I panic? when? will it be as bad as last time? will I be safe? can I get out? It is often co-morbid with depression:I can’t do this forever, I just want it to stop, I want to be normal, I want to stop worrying, maybe I should just drive into the ocean. It seems relentless. Years of relentless, agonising fear.
We’re chronic anxiety people. Our anxiety has been treated and it hasn’t gone away. Sometimes it bores the people around us. It definitely bores us. God, it’s boring. So we push forward in spite of our very boring fear. We climb out of bed every (OK, most) days and we exist in the world inside a fog, and some days the fog is light and it blows away for a while, and some days the fog is thick and it rolls in around us and we suffocate.
People don’t make ad campaigns for us. Our anxiety is not so easily classified. Our symptoms aren’t always identifiable. When I’m at my most anxious, I look right into the face of the man I love and I can’t remember who he is. How do you put that in a mood-lit commercial? I am insane, I am crazy, I am the only one who feels this way.
I’m not. I’m just a person with an anxiety disorder. There are millions of us, out there in the world. We carry our anxiety with us like a colostomy bag, filling it with fear, emptying it into the quiet corners where we sit and we breathe. Sometimes, we find pockets of peace.
I will die, I will die.
But not from this."
Anna Spargo-Ryan
the guardian
Subskrybuj:
Posty (Atom)
.
