hey-hey

"Zanim przeczytasz wiersz..." . To nie są wiersze, to nie są pracowicie zmetaforyzowane wersy, to nie są słowa silące się na poetykę, na oryginalne brzęczenie i prowokujące uczucia. Jest tu dużo banalnych zwrotów, bo to nie jest kreacja. Po prostu wzięłam dłoń i siliłam się, żeby pisać tylko do siebie. Stąd mogą się wziąć jakieś momenty niekontrolowanego, ludzkiego obnażenia. Nie chcę robić dziś z siebie teatru. Co za hipokryzja, że to publikuję.

Bo:

nie chcę tym razem nic powiedzieć, mimo rozsadzanych przez żałość płuc

nic nie powiem, nie zaskomlę

(nie umiem już bowiem pisać wierszy)

ucieszę się, że wraca mi zdolność do płaczu utracona na lata

to chyba i tak brak magnezu jest przyczyną nadmiaru boleści

na związki nie trzeba czekać

na kochanie zasługiwać

wystarczy nażreć się żeń-szenia

skupić na studiach

uspokoić oddech

chwycić zapewne pewnie "dni dzisiejsze"

z autobusem ludźmi znajomymi obiadem książką telefonem do babci

być i iść spać o ludzkiej godzinie, a do poduszki książka, a nie...

lepiej nie czytać jednak książek z opisem miłosnych gier i  pozycji

nie wracać do przeszłości, nie patrzeć na ciało w lustrze

tylko zmyć twarz tonikiem, uprać rajstopy

nie lecieć do kartki i ołówka jak tylko wychwyci się coś pseudopoetyckiego

a potem frustrować, że nie umie się tego zapisać tak jak by się chciało

nie wmawiać sobie artyzmu, niepokorności

nie robić z życia teatru tumblra blogspotu weheartitu facebooka ani żadnych innych grzechów